«بسم الله الرحمن الرحیم
اللهمّ زَیّنّی فیهِ بالسّتْرِ و العَفافِ واسْتُرنی فیهِ بِلباسِ القُنوعِ و الکَفافِ و احْمِلنی فیهِ علی العَدْلِ و الإنْصافِ و امِنّی فیهِ من کلِّ ما أخافُ بِعِصْمَتِکَ یا عِصْمَةَ الخائِفین.
خدایا مرا در این روز با پوشش و پاکدامنی زینت بده و  با جامه قناعت و خودداری زینت بده و وادارم کن در آن بر عدل و انصاف و آسوده‌ام کن در آن از هر چیز که می‌ترسم به عصمت خودت ای نگه‌دار ترسناکان .

در این فراز از خداوند درخواست می‌کنیم پوشش و عفاف را زینت ما قرار دهد، زیرا اگر عفاف در فرد یا جامعه‌ای پررنگ نباشد، میزان حیا رو به افول می‌رود و اگر حیا کاسته شود، از قدرت ایمان نیز به همان اندازه کاسته می‌شود.

در این باره امام باقر(ع) در روایتی فرمود:

«حیا و ایمان به یکدیگر متصلند، اگر یکی از آن دو برود، دیگری هم به دنبالش خواهد رفت؛ الْحَیَاءُ وَ الْإِیمَانُ مَقْرُونَانِ فِی قَرَنٍ‏ فَإِذَا ذَهَبَ أَحَدُهُمَا تَبِعَهُ صَاحِبُهُ.» (کافی، ج2، ص106)

»