واکنش کودکان به استرس به شیوه های گوناگون است؛ برخی از آنها بیش از پیش نگران و آشفته و خشمگین شده و برخی وابسته تر از قبل شده و گروهی دیگر به شب ادراری مبتلا می شوند.

-  به واکنش های فرزندتان به شکلی حمایتی پاسخ دهید، به نگرانی های آنها گوش کنید و به آنها بیش از گذشته محبت نمایید. کودکان در دوران سختی به عشق و محبت بیشتر بزرگترها احتیاج دارند. در صورت امکان زمان بیشتری برای بازی و آرام کردن آنها بگذرانید.

- در چنین مواقعی باید کودکان در کنار والدین و خانواده خود باشند. از جدا کردن کودکان از سرپرستان آنها خودداری کنید.

در صورتی که جدایی هم رخ دهد (مثلاً بستری شدن در بیمارستان) با تماس منظم (مثلاً از طریق تلفن) از آرامش آنها اطمینان حاصل کنید.

حقیقت را به آنها بگویید و به فرزندان خود اطلاعات روشنی در مورد بیماری بدهید تا خطر ابتلا به این بیماری را کاهش دهند. بسته به سن و درکی که از موقعیت دارند، از کلمات مناسب برای توضیح آن استفاده کنید.