از غم دوست در این میکده فریاد کشم. دادرس نیست که در هجر رخش داد کشم. سال ها می گذرد، حادثه ها می آید. انتظار فرج از نیمه خرداد کشم.

او نمی دانست زمانی را که انتظار او با تنها گذاشتن ما به پایان می رسد، بار سنگینی را تا آخر عمر بر دوش ما خواهد گذاشت. امام خمینی (ره) تمام هستی اش را برای تحقق هدف ها و آرمان های والای انقلاب اسلامی گذاشته بود، او تمام عمرش را برای جلب رضای خدا صرف کرده و قامتش را جز در برابر خداوند بزرگ، در مقابل هیچ قدرتی خم نکرد. بزرگمردی که زندگی اش دفتری بود گشوده برای پیمایش راه سعادت و پویش طریق کمال، مردی به وسعت همه تاریخ و به گستره همه حقیقت های هستی.

آن بزرگمرد رفت اما پیامش برای ما به یادگار ماند: «من با دلى آرام و قلبـى مطمئن و روحى شاد و ضمیرى امیدوار به فضل خدا از خدمت خـواهران و برادران مرخص و به سـوى جایگاه ابــدى سفر مى كنـم و به دعاى خیر شما احتیاج مبرم دارم و از خداى رحمن و رحیـم مى خـواهـم كه عذرم را در كوتاهى خدمت و قصـور و تقصیر بپذیـرد و از مـلت امـیدوارم كه عذرم را در كـوتاهى ها و قصـور و تقصیـرها بـپذیـرنـد و بـا قــدرت و تصمیـم و اراده بــه پیش بروند.»

آری حضرت امام خمینی، آن بت شکن تاریخ ایران، با دلی آرام و قلبی مطمئن و ضمیری شاد به ملکوت اعلی پیوست تا  بغض ها در گلو شکسته و اشک ها در چشمان عاشقان‌اش جاری شود.

فرارسیدن سی و یکمین سالروز ارتحال ملکوتی بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران، رهبر کبیر انقلاب اسلامی

حضرت آیت الله العظمی امام سید روح الله الموسوی الخمینی (ره) را به همه مسلمانان و شیعیان جهان، همچنین اساتید، کارکنان و دانشجویان دانشکده بهداشت، تسلیت و تعزیت عرض می نمایم.

دکتر حمیدرضا محدث حکاک

رئیس دانشکده بهداشت